Obecnie stosowane są głównie następujące materiały ceramiczne: związki glinu, fosforany wapnia, bioaktywne szklą i szkło ceramiczne.
Związki glinu charakteryzują się dobrą koegzystencją tkankową, ale są ciągle materiałem stosunkowo łamliwym, co ogranicza ich zastosowanie do przypadków, w których nie występują duże obciążenia, a więc do odbudowy pojedynczych zębów czy nadbudowy wyrostka zębodołowego. Połączenie wszczepów aluminiowych z tkankami ułatwia porowatość tworzywa, która występuje również w części koronowej zęba, mogąc stać się drogą wnikania infekcji w głąb tkanek.
Fosforany wapnia, zwane hy cl roksy apa ty tam i, o proporcji wapnia do fosforu 1: 2, charakteryzują się tym, że kość łatwo wrasta do ich powierzchni. Wszczepy takie, zwłaszcza o konsystencji porowatej, wykazują dużą re-sorpcję i są po pewnym czasie zastępowane przez kość. Wszczepy o bardziej zbitej strukturze resorbują się znacznie wolniej. Zastosowanie fosforanów wapnia jako materiału do wszczepiania korzeni zębów zostało szczegółowo opisane przez Denissena (1979) w jego rozprawie doktorskiej. Związki te są również używane do pokrywania korzeni wszczepów wykonanych z innych materiałów w celu lepszego ich połączenia z kością.
Bioaktywne szkła i szkło ceramiczne. Użyte jako materiały do wszczepów właściwość łączenia z kością uzyskują dopiero przez pokrycie powierzchni wszczepów roztworem Si02(CaO)(Na20)P205, który powoduje powstanie żelowej otoczki, bogatej w krzem, pokrytej warstwą fosforanu wapnia, łączącej się dobrze z otaczającą kością. W badaniach na zwierzętach zaobserwowano w niektórych przypadkach wytwarzanie się między wszczepem a kością błony ozębnowej o prawidłowo umieszczonych włóknach Sharpeya (Williams).
Węgiel jest materiałem charakteryzującym się dobrą koegzystencją tkankową. W porównaniu z metalami jest bardziej łamliwy, jednak znacznie mniej niż większość materiałów ceramicznych. W implantologii stomatologicznej znalazły zastosowanie dwa rodzaje węgla: węgiel pirolotyczny i węgiel szklany.
Tlenek cyrkonu. Od początku XXI wieku w stomatologii odtwórczej coraz większe zastosowanie, ze względu na dużą wytrzymałość mechaniczną i barwę zbliżoną do zębów, znajduje tlenek cyrkonu. Cyrkon w przyrodzie występuje w postaci metalu oraz minerału - krzemianu cyrkonu. Początkowo był stosowany w postaci prefabrykatu, jako materiał na wkłady korono-wo-korzeniowe, a następnie do wykonywania koron i mostów, nawet wielo-punktowych. Od roku 2001 znajduje również zastosowanie jako tworzywo wszczepów śródkostnych (Hotz i Volz). Tlenek cyrkonu ma wiele zalet: jest bardzo wytrzymały na zginanie (1000 MPa) i biokompatybilny. W ortopedii znajduje zastosowanie jako materiał na endoprotezy stawów biodrowych, w stomatologii zaś wykonuje się z niego wkłady, korony, mosty i implanty. Hotz i Volz w latach 2001-2006 wykonali ponad 500 wszczepów z tego materiału. Wskaźnik sukcesu wynosi 95%. Były to implanty jednoczęściowe, które w okresie gojenia były wyłączone ze zwarcia. Gehrke i wsp. badali wytrzymałość łączników cyrkonowych stosowanych w leczeniu implantologicz-nym i stwierdzili, że wykazały one nadzwyczajną wytrzymałość mechaniczną. Dokładnie przylegały do tytanowych wszczepów nawet po kilku milionach cyklów obciążających.
Nobel Biocare proponuje konstrukcje czternastoczłonowych mostów o armaturze cyrkonowej zamiast tytanowej (z wykorzystaniem metody CAD/CAM), na którą jest następnie napalana porcelana.
Na zakończenie należy dodać, że tlenek cyrkonu znakomicie ułatwia wykonanie estetycznych uzupełnień protetycznych, gdyż w zasadzie nie zmienia koloru napalonej porcelany, co może występować w mostach 0 podbudowie metalowej.